Το τηλέφωνο της Εύας μας βρήκε στο λιμάνι του Πειραιά, όπου είχαμε οδηγηθεί από τα τσιράκια της Μόνικας. Εγώ, η Μικαέλα, ο Πέτρος, ο Μιχάλης και ο Ωρίωνας.

Ένα τηλέφωνο, μια σπασμένη φοβισμένη φωνή:

Είναι εδώ...

και μετά ο απρόσμενος ήχος της κομμένης γραμμής. Η Μικαέλα ένας σίφουνας, ένας δαίμονας της Τασμανίας, …αλλά η ζωή δεν είναι σαν τα καρτούν.

Οι ενέσεις αδρεναλίνης είναι απλά ένα υποκατάστατο και ωχριούν μπροστά στις αντιδράσεις ενός οργανισμού σε τέτοια συμβάντα. Προορισμός Breeze. Κόκκινος συναγερμός. Η μηχανή στα κόκκινα. Κόκκινα, πολλά περασμένα κόκκινα. Οριακά θυμάμαι το τηλέφωνο στο Lust. Ο Πέτρος; Πάλι με τα πόδια τον αφήσαμε να έρθει;

- Έλενε, τον Βονίδη και την Ashlyn, στο Breeze!- Είναι επείγον;- Είναι εκεί.

Ξανά ο ήχος της κομμένης γραμμής, τόσο διαφορετικός τώρα.

Ησυχία. Ανησυχητική ησυχία. Από την άλλη μεριά του δρόμου φτάνει η Ashlyn… και ο Βονίδης. Δεν είναι τώρα η ώρα.

Η ησυχία σπάει, μας κυκλώνουν. Είναι πολλοί.

Ashlyn: Θα τους κρατήσω εγώ, μπείτε μέσα.

Τώρα είναι η ώρα για μάχη, βία και θάνατο… Μπαίνουμε μέσα.

Πίσω. Πίσω μας σηκώνεται ένα τοίχος πέτρινο. Μαγικό, τόσο που γεμίζω με ένα συναίσθημα πως ο κόσμος περιορίζεται μόνο στο δωμάτιο αυτό που ανοίγεται μπροστά μου.

Μπροστά. Μια γνώριμη γυναικεία φιγούρα με δερμάτινα. Μόνικα! Αναλαμπές από όλα όσα έγιναν, το βίντεο με την δολοφονία του πατέρα Τριαντάφυλλου… Μπροστά της κρατάει με ένα μαχαίρι στο λαιμό την Εύα, τρομοκρατημένη. Δίπλα της 2 vampires και ο βάτραχος από την Ρωσία.

Σταματάω να μετράω τις πιθανότητες, τα λόγια που βγαίνουν από το στόμα της θολώνουν, ένας αδιάφορος και περιττός θόρυβος. Διαύγεια και μία απίστευτα μικρή, απειροστή στιγμή που όλα είναι μετέωρα στον χρόνο και τον χώρο. Μόνο το μυαλό, ο νούς ή η ψυχή προλαβαίνει και κλειδώνει μέσα βαθιά μέσα μου την ελπίδα, τον σκοπό όλων αυτών. Κρατάω το γιατί, το πώς το αφήνω στην μοίρα.

Ξαφνικά η Μόνικα αφήνει την Εύα που πέφτει κλαίγοντας πάνω στον Πέτρο.

Συγγνώμη Πέτρο, Blood for the blood queen!

Λέξεις οικείες, από πρόσωπα οικεία, δεν μου έχουν ξανακουστει τόσο ξένες. Προδοσία. Ο Πέτρος αιμόφυρτος παλεύει μαζί της. Η Μικαέλα αλλάζει σε προϊστορικό κυνηγό και ορμάει με μίσος! Βία και αίμα παντού! Ένας κόκκινος καμβάς ζωγραφίζεται στο Breeze. Ο Βονίδης μάχεται με το ένα vampire, η Μικαέλα με την Μόνικα,εγώ με τον βάτραχο. Oι πολλές σφαίρες από τα ούζι του Ωρίωνα δένουν παράλογα με τους βαριούς πυροβολισμούς από την καραμπίνα του Μιχάλη, τις σποραδικές βολές του Πέτρου και το σφύριγμα από τα στιλέτα που πετάγονται από το 3ο vampire, δημιουργώντας το μουσικό φόντο στον κόκκινο πίνακα που ζωγραφίζεται στους τοίχους και το πάτωμα του Breeze. Και η Μόνικα να έχει το ίδιο αυτάρεσκο διεστραμένο ύφος. Κόκκινο, κόκκινο πανί. Παντού χάος. Ο Βονίδης πέφτει και ο Πέτρος έχει χτυπηθεί άσχημα από την Εύα. Ξάφνου μια δαιμονική, αβυσσαλέα φωνή στα αυτιά μου μου δίνει υπερφυσική δύναμη να συνεχίσω: “Σφάξτε τη τώρα”. Όλοι μας το ακούσαμε, μέχρι τα ερπετίσια μάτια της Μικαέλας πρόδωσαν την έκπληξή της, μια στιγμιαία παύση, στο κυνήγι της Εύας. Για πρώτη φορά ένα ράγισμα αχνοφαίνεται στο μόνιμο ειρωνικό μειδίαμα της Μόνικας. Ο Ωρίωνας πάει να πέσει αλλά εξαφανίζεται η μορφή του και ακούω ένα παράταιρο γέλιο από τον πληγωμένο Μιχάλη. Μαγεία ή κάτι άλλο;

Η μείωση των πυροβολισμών μέσα μου επιτρέπει να προσέξω τους ήχους απ’έξω. Πυροβολισμοί εκρήξεις και φωνές. Ανάμεσα σ’αυτές μια γυναικεία. ASHLYN!! Ο Πέτρος σκοτώνει την Εύα και ο Μιχάλης παλεύει με το vampire και αιμοραγεί από παντού. Τα νύχια του έχουν σίγουρα δηλητήριο. Χάος. Πεθαίνει το άλλο vampire. Εγώ το αποτέλειωσα; Ούτε που θυμάμαι. Χάος. Γυρίζω στον βάτραχο. Χάος. Η Μικαέλα τους δαγκώνει όλους με μίσος και δύναμη. Ο βάτραχος ματωμένος και καταχτυπημένος προσπαθεί να ξεφύγει. Φωτιά! Ο Πέτρος δεν έχει το ένα του μάτι και το μισό του πρόσωπο αλλά βρίσκει την δύναμη να συνεχίζει να παλεύει. Ο Μιχάλης συνεχίζει την φονική μονομαχία του με το άλλο vampire μέχρι το τέλος. Η Μόνικα πετά ένα μαχαίρι και βρίσκει κατάστηθα το Πέτρο που σωριάζεται πίσω από το μπαρ. “ΟΧΙ ΤΟΝ ΠΕΤΡΟ!!!”

 

Έχουμε μείνει 3, η Μόνικα, η Μικαέλα κι εγώ. 3 σώματα δεμένα σε ένα φονικό χορό. Μέχρι τελευταίας ρανίδος. Η Μικαέλα την δαγκώνει, την χτυπά με την ουρά της και βρίσκω ευκαρίες και την χτυπάω με τις γροθιές μου. Χτυπά πίσω με λύσσα. Καταφέρνω και της πιάνω το κεφάλι με τα δυο μου χέρια, πιέζω, πιέζω μέχρι να αγγίξουν οι παλάμες μου μεταξύ τους, να μην υπάρχει τίποτα άλλο από κόκκινο. Μία φωνή από το βάθος, ο Βονίδης, “στραγγίξτε της το αίμα”. Της ανοίγω τις φλέβες και η Μικαέλα σκίζει το σώμα της και πίνει το αίμα γουλιά γουλιά. Κόκκινο, πηχτό και βαθύ κόκκινο. Μέχρι τελευταίας ρανίδος. Η Μόνικα, η μεγαλόπρεπη και πανίσχυρη Red Queen, ένα άδειο ξεσκισμένο κουφάρι, πεταμένο στο πάτωμα.

Τέλος; Μέσα, ησυχία. Έξω, ησυχία. Παντού, κόκκινος, πηχτός θάνατος.

Δεν έχει ξεκούραση ακόμα. Τον Πέτρο, τον Μιχάλη και τον Βονίδη να φροντίσουμε, θυσίασαν περισσότερα από όλους μας σήμερα.

Η τελευταία σκηνή σε αυτό το κεφάλαιο τώρα ξεκινά…